Oudejaarsdag...: we zijn moe, allemaal. Het is ook allemaal te snel gegaan, vooral als klap op de vuurpijl de een na laatste dag. Emoties die mogen stromen, emoties worden getransformeerd en dan is er rust. Oudejaarsdag, ook nog wonderlijke ontmoetingen, mensen wiens harten openen, knuffels, delingen, wat bijzonder om juist op deze dag zo voelbaar de transformerende energie van 2016 te voelen. Oudejaarsdag, de frituurpan wordt te voorschijn gehaald, ons pubertje wil zelf oliebollen bakken. Tijden veranderen, want de iphone verdwijnt niet uit het zicht, de sneeuw ontbrak maar de pan deed als vanouds zijn werk. Kwaliteit uit de oude tijd en ik ben er dan ook zuinig op. Oudejaarsavond, een pan eigen gemaakte soep, eigen gemaakte appelmoes. Het smaakt allemaal goed.

 Lieve allemaal, ik wens jullie allen een gezellige avond zonder opsmuk, wees jezelf en voor 2016, het jaar waar we ons licht laten schijnen, zonder pracht en praal, maar leren vanuit ons hart, transformeren naar een wereld waar we steeds meer onszelf zullen zijn! 

Je kunt de wereld niet veranderen, je kunt wel jezelf veranderen, je blik naar binnen richten. Het zicht veranderen. Het leven voltrok zich razendsnel voorbij, ik zag de beelden helder, het waren illusies, meer niet. Je werd geacht mee te draaien in de maatschappij. De vele pijnen, de straffen, de eenzaamheid, en altijd het gevoel; het niet gewenst te zijn, niet goed te zijn. De beelden veranderde vanuit het zicht naar binnen, de bergen en dalen die ik had meegemaakt, de strijd om te leven en echt in het leven krijg je elke les, elke situatie om te leren. Sommige zijn hard en mag je niet over spreken, maar ze bevatten belangrijke kennis... aan het eind van de film kwam het slot van het verleden; een gevoel van licht, liefde, vrede en vrijheid. Zoveel gedraaid naar het licht, tot elkaar nader zijn gekomen en dan de stap in het nieuwe; een donkere wolk, een angst die bovenkwam. Angsten zijn aangeleerd, bij de 1 het licht van binnen naar buiten, bij de ander bleef het binnen en een vlam in de pan. Beiden hebben elkaar nodig, worden geheeld met zachte hand naar 1 geheel. Ons"huis" is ons heilig, we worden geboren zonder te bezitten en we zullen sterven zonder bezit, maar de kennis in ieder van ons, laat die daar niet zitten. Zelf_kennis is onze grootste angst en onze grootste kracht en het weten vanuit kennis, het aangeleerde, heeft geen waarde, het verteld ons niets. Het houdt ons gevangen in ons Ego, afgesneden van ons Hart!

 "Ken uzelf, ken de ander. Verander jezelf en de wereld veranderd met je mee."

Zelf_bewustworden is het allermoeilijkst wat er is, op zich is het niet moeilijk maar de angst dat men zichzelf ziet, dat alles wat je denkt een grote illusie is, wat je zelf hebt bedacht. Men kijkt liever niet in zichzelf, de grootste angst om de illusies te zien die men zelf heeft bedacht. De wereld bestaat uit 1 grote illusie en die spat nu uit elkaar. Men doet niet wat er innerlijk leeft, steeds meer mensen die niets meer te doen hebben. De helft van de bevolking is ziek, ziek is invulling van iets doen. Of het lichaam nu voelt of niet, Het Ego voed de pijn om verlangens te vervullen. In de zorg  zag ik dit terug, elke x wordt het ziek zijn gevoed, niets is goed, elke x weer iets nieuws wat juist tegendraads werkt. De verzorgende staan machteloos, maar het instituut draait volledig op nieuw, nieuw... of het nu werkt of niet, de energie raakt uitgeput. De mijne ook, eerlijk geschreven, hoe ver kan men gaan in de zorg, hoe ver gaat men om te blijven verdienen, om te blijven schreeuwen terwijl er zoveel ellende in de relaties die helpen ontstaan. Zelf bewust worden van je eigen pijn, je eigen illusies, je eigen zijn. Er is niets mis mee om te voelen, het schud je wakker, misschien niet altijd fijn. Maar wat is misschien een dag je niet prettig voelen, op een leven tot aan de dood in illusies? Ik kies voor het eerste, en wat ik voel, wat ik zie en wat ik hoor is niet altijd gemakkelijk. Maar ik voel mezelf en ik voel de ander, ik zie mezelf en ik zie de ander en als ik teveel geef, zal ik dat ook voelen en neem ik mijn eigen verantwoordelijkheid om mij te ontladen en op te laden. Ik weet niet hoe de toekomst eruit gaat zien, maar dat ik niet langer wil lopen over een kerkhof met dode mensen dat weet ik wel. Onze economie is ten einde, onze zorg, al willen velen het niet voelen, zien of horen, het heeft voor heel wat ellende gezorgd. Ziekte voed het Ego, het verlangen naar meer en meer, maar genezen doet het niet. We hebben een tekort aan Helers. Voor mezelf heb ik gevoel dat ik een lange strijd met oud zeer nu aan het helen ben, het doet pijn, maar ik doe het uit liefde. Al zal niet iedereen het accepteren. Ook ik heb soms het gevoel; hoe wonderlijk en mysterieus het Leven loopt en uiteindelijk zijn we allen verbonden. Een cirkel voltooid!

Jacky Bruins www.jackybruins.nl
Tel. 06-20296392

Verval...: ik had graag een rustige dag willen hebben, in eigen huis maar nee hoor, de plannen wijzigde. De 1 wilde naar de stad en de ander sloot zich aan. 'Zijn we er een keer uit, we zijn er in al meer dan een jaar niet geweest." Met zijn allen in de auto en naar de stad, goed humeur mee, zover ik het kon opbrengen. 1ste doel, auto wassen, we kregen het als cadeautje. Wat een luxe voor ons karretje, daar ging hij door de wasstraat; spuiten, wassen, boenen, drogen. Wij liepen door een gang ernaast naar buiten. Wat een schimmellucht, wat een bouwval, Nederland in verpaupering, ik had het al vaker gezien, maar nu stond ik er met de neus boven op, midden in. Oke, naar het centrum, de kids hun eigen weg en wij liepen daar. Ongelooflijk, de helft vrijwel verdwenen, schreeuwende advertenties over kortingen tot wel... ja ja... we hebben nog nooit zoveel zooi gezien, kwaliteit is ver te zoeken, de winkels met kwaliteit waren vrijwel allemaal verdwenen. Overal hetzelfde aanbod van goedkoop, prul en regelrecht na 1 x de prullenbak in. Ook waren er winkels die maar 1 prijssticker hanteerde, misschien te maken met de crisis; verschillende prijsstickers gebruiken te duur. Je weet het niet. Een paar gelegenheden deden het goed, de vele snacktenten, want gegeten dat wordt er, als het maar vet en snack is. Verveelde gezichten, veel mensen en echt veel jongeren met problemen aan de benen en bekken. Ook niet verwonderlijk, suikers, frisdranken tasten onze beenderen aan, moet je maar niet verder vertellen hoor. Verdwaasd stonden we in de promenade te kijken, we hadden het gehad, helemaal gehad, dit is voorbij... de boel is in verval en wordt niet meer opgebouwd. Ons pubertje sluit zich bij ons aan; mam, hier is niets aan, prul en duur.' De economie creert verlangen, we zijn gewend om onze verlangens door buiten ons te vervullen, we wilden meer en meer en de economie, het zakendoen maakte hier gebruik van. Elk jaar weer nieuwe mode, nieuwe auto's nieuwe huizen, nieuwe inrichtingen en onze verlangens werden gevoed. Hadden we het nodig? welnee, was een nieuwe beter, nou, het werd er in ieder geval niet beter op. Maar we wilden meedoen, want de buren hadden ook en je kon er over meepraten, men kon niet achterblijven. Nu is het in verval, de illusie valt uiteen, en velen hebben het niet door. Het menselijke brein is in verval, in ontbinding, er wordt geen nieuw aanbod verzonnen, geen nieuw verlangen gecreerd, maar de verlangens zitten nog gevangen in het menselijk ego! Ik hoef voorlopig geen dagje uit meer, we verzinnen wel iets anders maar het is ook goed om de realiteit te zien en te voelen!

 

Het Hart klopt, het lichaam stroomt, een lichaam is leven en dat voel je. Het hart voelde doods, het lichaam gevoelloos, pijnloos, zwaar verdoofd. Ze gaf zich over onder de handen, ze voelde zich veilig en geborgen, enkel de aanraking. Het hart klopte niet op een natuurlijke manier en toch heeft het jaren het lichaam zogenaamd in leven gebracht. Een loslaten van, overgave en het werd rustig in het hoofd. Het hart van de andere klopte, uit liefde; een gevoel van machteloosheid en energie stroomde uit liefde, in stilte en ook uit het doorbreken van zwijgen. Een vorm van opluchting, want ieder verricht zijn werk om de ander te verlichten. Dagelijks wordt de last zwaarder, steeds machtelozer, we kunnen niets doen. Het vergt energie, het geeft emoties. Stil als ik hoor en voel hoe angsten opspelen en dan de verlossende zucht, de geeuw en het is goed. Kerstdagen waar zoveel zichtbaar en voelbaar was, waar de duistere, verborgen kant werden belicht. Mijn hart klopt, mijn liefde voelbaar en toch even die gedachten; lieve mensen, al wat ons is geleerd, aangeleerd, wat ons is gegeven door buitenaf, het werkt nu tegen ons op elk gebied. Lang heb ik een vraag bij me gedragen, vanuit een vraag een antwoord, die ik niet mocht uitspreken, laat staan door mijn gedachten mocht laten gaan. Maar deze Kerst is de vraag in realiteit beantwoord. Het lichaam is leven en in leven gaat men niet ingrijpen... onnatuurlijk en de gevolgen zijn nu zichtbaar, voelbaar. Leven moet stromen, een hart moet kloppen, zonder kloppend hart is er geen leven! En is het geen leven voor hen die lijden, maar ook anderen laten lijden in Duisternis!

 

Delen....: het leven is geven en nemen, niet vanuit onze gekrenkte Ego's maar uit het Licht van ons Hart. Het leven is je deur open houden voor hen die aan de deur kloppen. Ook bij ons werd aan de deur geklopt op 1ste Kerstdag en werd met open armen binnen gehaald. Onze maaltijd werd verdeeld en gedeeld uit liefde en zonder gedachten. Niets vermoedend na een zeer vroeg kerstontbijt, omdat onze gast moest werken, hoorde ik het andere relaas. We praten over Vrede, we praten over Liefde maar delen met elkaar is teveel gevraagd. We creeeren problemen vanuit onze Mind, we zijn meer met ons zelf bezig dan met elkaar. Ik kon mijn oren niet geloven en glimlachend antwoordde ik; " dan hebben we met zijn allen het Licht in ons eigen Huis gevierd!" Kerstmis is niet het feest van cadeau's, luxe eten, het is het feest van samen_zijn, elkaar Zien, elkaar Horen, het Licht verbonden tussen ieder van ons. Ons eten wordt verdeeld, er is nog iemand die zijn wensen uitsprak. De taart is verdeeld, de appelmoes is verdeeld en de soep staat klaar. Eenvoudig eten maar met liefde bereid en de ook vandaag, zal ik de ander zijn ogen zien stralen! Lieve mensen voed niet de ellende wat we elkaar hebben aangedaan, voed de liefde en denk niet na. Deel uw brood en wijn... men hoeft niet te bedelen voor een samen_zijn, in ons Harten zijn we verbonden, zijn we 1. 

Kleine gebaren van Licht geven zoveel licht bij de ander. Dankbaar ontvangen en rust, stilte alsof diepe wensen zijn gehoord, deuren zijn geopend en het liefdevol wordt aangevuld. Lieve gebaren, lieve kleine geschenken, dankbaar ontvangen en dan de tringggg de telefoon. Een bekende stem, hij vraagt om aandacht, hij verteld vanuit zijn eenzaamheid. Steeds meer los gelaten en het begint tot hem te komen. In gedachten, in energie zal hij vanavond aan onze tafel zitten, in energie meegenieten van onze huiselijke kring. We mogen dan machteloos staan, of in emoties blijven zwemmen. 1 woord is voldoende en het Licht schijnt van de een naar de ander. Ik wens iedereen deze dagen Liefde, Licht en hoop. Zoveel zijn van binnen eenzaam, op zoek naar warmte, liefde en een straaltje hoop! Kleine geschenken die gratis zijn, ze ontnemen geen energie, ze geven energie. Liefdevolle dagen gevuld met Licht allemaal!

Zwarte Nacht van de Ziel...: Kerstmis 13 jaar gelden, de zwarte Nacht van de Ziel, donker, half dood, het vuur vrijwel geblust door het psychische terreur van de Maatschappij. Ik herinner me de Kerstavond, weggevlucht op zoek naar een open deur. Met de knieen op de grond in het donkere bos. In de verte hoorde ik haar stem; 'mama kom naar Huis." Er was nergens een deur open, behalve van mijn huis. Die Kerst was het laatste in dat huis. Het was het begin van de puinhopen ruimen, verantwoordelijkheid nemen voor mijn volgzame gedrag.  Leraren op mijn pad en allen hadden dezelfde methode; met harde hand worden aangepakt, confronterend tot in de Ziel en het werkt, het transformeert. Moeizaam de strijd aan met het systeem door steeds meer bij jezelf te blijven, een niet makkelijke weg. Ik heb later weleens gezegd; die periode is de belangrijkste les en anderen zullen ons volgen door ooit in die situatie terecht te komen. De laatste dagen zie ik van binnen naar buiten, de vele valse maskers, de doodse blikken en toch een feest vieren om te voldaan aan de maatschappij. Goed zijn voor anderen, voor de bedelaars terwijl er zoveel zijn die buiten wal en schip zijn gevallen en krampachtig met hun Ego het feest van geboorte vieren, omdat het zo hoort. Kerstmis 13 jaar later, min of meer een herkenning maar van binnen voelt het rustig, buiten niet, alsof de laatste schilletjes worden afgepeld. De massa is een kudde schapen, volgzaam en in een kudde, afhankelijk van elkaar. Af en toe breekt er een zwart schaap uit, laat hem gaan, laat het ontsporen, daar groeit van af. Kijk naar de natuur, bomen staan onafhankelijk van elkaar, waarom moeten wij als schapen gewillig volgen, kunnen we niet zonder elkaar. Hebben we elkaar nodig om onze behoeften te blijven behouden. We moeten leren om op eigen benen te staan, letterlijk en figuurlijk, en kijk ik terug op de 13 jaar, vastgelopen in het systeem ben ik eruit gekrabbeld. Ik heb de deur gevonden en ben naar binnen gegaan. Met angst en beven dieper gegaan, maar dankbaar, heel dankbaar dat ik zoveel heb losgelaten, zoveel leraren op mijn pad heb gehad en sommige nog aanwezig. Wat nu collectief heerst is al die tijd aanwezig geweest, we hebben leraren die de Duisternis laten zien, de pijn en angsten laten voelen om ons wakker te schudden, het vuurtje in ons weer op te laaien, ons te verwarmen in ons eigen licht. Niet branden aan de haat van ingehouden energie gevoed door de buitenwereld. Energie moet stromen, geef in liefde aan jezelf, laat je emoties tot je komen en weer gaan. Tranen doven het vuur en wordt omgezet in haat, laat je energie stromen en er zullen Meesters op je pad komen. In kleine ontmoetingen, kleine gebaren, een menselijk Hart!

 

Voorbij...: het voelt alsof het definitief voorbij is, alles loopt hoog tegen muren op. Waanzin als je alles hoort, mensen creeren huizenhoge problemen en hebben er totaal geen gehoor aan wat ze zelf nu uitspreken. Voorbij... erop of eronder. Het oude sterft af en wie vasthoudt krijgt het dubbel te verduren. Ik voel donkere wolken en ze komen steeds dichter bij. Nu is dat ook weer niet erg, het is al donker genoeg deze dagen. Voorbij... mijn huisje schoon, aan kant, licht en gezellig en samenzijn. Voorbij, men heeft het niet in de gaten, men blijft in het oude ronddraaien, de realiteit is hard als men wakker wordt. We schuiven de schuld af op anderen, we beslissen over de ander, we houden anderen gevangen, het zit erin gebakken in elke vorm van relatie. De oorzaak is diepe haat  gevoed door het systeem, door wetten, regels om maar te voldoen aan het ideaal plaatje van de maatschappij. Kijk maar eens in familie relaties, er zal er altijd wel 1 zijn die niet volgzaam is binnen de lijn. Deze wereld is voorbij en als het voorbij is, waarom dan nog vechten, waarom nog emoties, waarom nog krampachtig vasthouden, we hebben al zoveel vernietigd en we hebben het niet door, we zien het niet. We hoeven niet alles te begrijpen, te analyseren of te beredeneren, voelen is genoeg en als het onbehaaglijk wordt, het is maar een moment, het is niet definitief, het is als een storm die door het Huis heen raast!

Het is niet gif wat de mond in gaat, maar het is gif wat de mond uit gaat...: Overspoeld worden we door de vele berichten van voedsel wat ongezond is, teveel suikers, teveel kleurstoffen, teveel dit en teveel dat. Feit is dat ons voedsel bomvol gif zitten en toch blijven slikken wat men schrijft of verteld. Eet gewoon, eet met liefde en dankbaarheid, eet matig en pak de kern aan, een paar simpele ingrepen zijn voldoende om het lichaam weer te laten functioneren in natuurlijke staat. De meeste weigeren want het wordt niet voorgekauwd, weigeren uit armoede denken, weigeren omdat men gewoon ellendig wil zijn. Het lichaam transformeert het gif, maar waar het om gaat is wat de mond uitgaat, de wereld in, en hoe vaak spugen we niet ons gif de maatschappij in? Eet met liefde, eet met dankbaarheid, pak de kern aan, heb respect voor dat geweldige voertuig, jouw lichaam,  waar velen zich niet bewust van zijn. Houd je niet bezig met de buitenkant, er is voldoende eten, ons lichaam werkt als een transformator om het gif om te zetten in Licht. Het gaat om je denken, om je vasthouden aan de buitenkant en ja, het lichaam wordt ziek, niet van het gif maar van het gif wat de mond uitgaat!

 

Bedelen...; om goed te zijn dien je te delen, je geeft de ander omdat je voelt hoe arm hij is, hoe ellendig de ander er aan toe. Maar in feite ben je verantwoordelijk voor het in stand houden van de ellende in onze maatschappij. De ellende die je zelf voed door te blijven delen, te geven waar de ander om vraagt, anders tel je niet mee. Je helpt de ander niet, integendeel, de ander lacht in zijn vuistje; zo makkelijk is het om te krijgen en je eigen energie gaat onderuit. Sommige lessen zijn hardnekkig, ze slurpen je leeg... pfff... maar dan is uit liefde te handelen het enigste medicijn. De ander verliest zijn kracht, zijn macht, het wordt niet meer gevoed. Even dacht ik bij mezelf; ik laat het steeds meer los en anderen gaan het ervaren. Ooit werd ik genegeerd, ik moest me braaf gedragen, ik moest zogenaamd accepteren met mijn Ego en mijn gevoel laten varen. Bedelaars, min of meer zijn we allen verantwoordelijk voor het in stand houden van deze ellende, we creeeren arm en rijk door braaf te gedragen in de maatschappij!

Schone schijn...: zolang als ik me herinner heb ik niets met Kerst. De lichtjes, de kerstboom vindt ik gezellig maar alles erom heen, het is een illusie. De laatste dagen keek ik steeds meer als een berg op tegen de feestdagen, waar ik ook kwam, de verhoudingen klopte niet meer, het gevoel benauwde me. Een feest van licht en we zijn bezig met de buitenkant. Het staat bol van dingen die men moet doen maar de eenzaamheid viert hoogtij. Voor mij geen schone schijn, geen opsmuk, geen dit en geen dat. Ik wil mijn eigen licht zien, mijn eigen warmte voelen, mijn hart volgen. 

 

Kunstmatige middelen...; met kunstmatige middelen wordt men in leven gehouden. De mens is afgesloten van  het lichaam. Het lichaam sterft af en wordt kunstmatig in leven gehouden. Een hartklep, hij blijft zijn werk maar doen, het lichaam sterft af, maar de klep blijft zijn werk doen. Het lichaam afgesloten van het hoofd, de hersenen. Geen idee wat er in de hersenen omgaat, dromen ze, slapen, blijft het maar kringetjes draaien in het oude. Afgesneden van leven, afgesneden van gevoel. Kun je de mens redden, nee, je mag er zijn, maar de mens redden kan niet. Zonder leven, zonder gevoel put het je uit je verliest je energie, al wil je nog zo graag.  Vandaag keek eens om me heen, ik las vluchtig de media; we lopen op het eind, zoveel woede, zoveel haat, de mensen opgezet tegen elkaar, niet zozeer het systeem, dat verliest steeds meer de aandacht. De haat die de mens tegen zichzelf heeft, het ontwijken van in de spiegels te kijken;ojee, wie zie je dan, wat voel je dan? Dan zijn we niet gewend, niet geleerd, we zijn goed onderwezen door goede leraren. Gifmengers, meer is niet. 

 De wetenschappers zijn er vrijwel goed in geslaagd door de mens het lichaam, het leven af te hebben gesloten van het hoofd.

 

Voeding...: Verdwaasd, versuft, in de war dat zijn de woorden die me nu het beste omschrijven. Rust, stilte, mezelf aanzetten tot iets creatief met veel moeite alsof de wind om me heen joelt. Aandacht, hier en nu en tussendoor komt er uit mijn mond een woord. Ik heb het zo gehad, ik wil niet meer en toch rust er een enorme blokkade op. Het strijden om de zorg, een zorg die uit de hand is gelopen, een zorg die ervoor heeft gezorgd dat mensen dat mensen afhankelijk werden van een nieuw voedsel; de pillen industrie. Dood voedsel, dode lichamen, het gaat maar door en het wordt in leven gehouden. Ik heb er moeite mee, zoveel verdriet heerst er, zoveel ellende en de gedrogeerde krijgen voorrang. Er wordt niet gedacht aan de naaste, aan de verzorgende, er wordt enkel gedacht uit berekening en cijfers. We voeden ons met dood voedsel, dode materie en we slikken het letterlijk en figuurlijk. De tijd van nieuwe geneeskunde is in beweging. Mensen dienen te leren zichzelf te helen, niet de ander, een ander kan je misschien genezen, de pijn verzachten, maar de mens is in staat om zijn wonden te helen.  Dan is het tijdperk van een verzorgings_maatschappij definitief opgelost in een gemeenschap die in eenheid leeft met de Aarde, Heelheid!

 

We zijn arme mensen, we bedelen, we verlangen, we willen meer en meer. Mijn gevoel is onbestemd, ik voel me verdrietig, het heeft geen zin, de ander het niet bereikt. We bedelen erop los, we verlangen meer en meer. De kleine dingen zien we niet meer, we volgen de media op de voet en geloven wat men ons verteld. Ik wordt er verdrietig van, woorden helpen niet. Waarom zou ik, vechten heeft geen zin en het gesprek krijgt een andere draai, van moedeloosheid, van moeheid en wanhoop, van een leven zoveel gebedeld, zoveel verlangens naar dat moment van even aandacht voor elkaar. Sommige dingen krijg ik niet over lippen, misschien een slot erop; het mag niet, je bent te hard en ik laat het maar. Armzalig van geest, bedelen, verlangen naar meer en meer en zien we nu niet wat het ons heeft gebracht? Dat maakt mij verdrietig, we halen de ander neer. "Hoe zie je het voor je als het zover is", vraagt hij aan mij. Hij is ongerust en ik antwoord ' iedereen gaat voelen, hoe pijnlijk het ook zal zijn, maar ik stel mijn grens. Liefde is de ander laten voelen wat diep in hen zit!

Chaos...: hij neemt me mee naar een koopzondag. Gezellig, de kerstsfeer ontbrak, een lege draaimolen en een paar kinderen die wilde spelen werden door hun moeder ruw onderbroken om met haar mee te gaan. Grauwe, ontevreden gezichten. Winkels keurig verzorgd lagen er verlaten bij en anderen waren net magazijnen van groothandels met stuntprijzen en overvol assortiment. Hoe moet dit goed gaan, zoveel aanbod, men kan het aan de straatstenen niet kwijt. Ontevredenheid, ongezonde en slecht verzorgde mensen, de ogen enkel gericht op meer en meer en goedkoop, liefst gratis. Ik was gesloopt toen ik thuis kwam, dit wil ik niet meer, liever een wandeling in het bos en bij thuiskomst warme chocolade met slagroom. Het leven is wat men er van maakt, het leven is een chaos en de meeste zijn zich er niet bewust van. Het draait wel bij, al die illusies die worden verkondigt, leer erdoor heen te kijken. We hebben met de paplepel ingegoten dat we illusies moeten creeeren, denk met je hoofd al het overvloedige, denk met je hoofd dat je goed bent, denk met je hoofd dat je al het goede verdient. Een stevige basis voor een groot Ego. De enigste manier is om de chaos in jezelf aan te pakken,is te voelen, te transformeren, men noemt zoiets bewustworden. Ga de diepte in, wordt geconfronteerd met wat in je leeft, niet wat buiten jou leeft. In elke ervaring zit een les, en dankbaar zijn we als we gewoon thuis zijn, bij elkaar met de kerstboom en zijn fonkelende lichtjes, een kaarsje aan en een warme mok chocolade met versgeklopte slagroom!

Patient...: velen komen niet om te leren, maar om te genezen van hun pijn, hun buitenkant. Het keer op keer aanpassen aan de maatschappij. Onze maatschappij is gericht op de buitenkant te herstellen, om mee te tellen in de maatschappij. Wie leert van het leven, neemt de sprong de diepte in, de verbinding te herstellen, de diepe wonden te helen en een buitenstaander in de maatschappij; je telt niet mee, je past je niet aan de maatschappij. Het doel van het leven is gelukkig te zijn, het doel van het leven is dat je nodig bent. Maar wetenschap, de technologie, de vele kennis heeft ons geluk ontnomen. Overal werd voor gezorgd, een hele maatschappij opgezet dat we steeds minder het gevoel van nodig zijn hebben. Computers nemen steeds meer over en er komt een moment dat mensen niet meer nodig zijn. Dan is er niets meer om het gevoel te ervaren dat je nodig bent, dat je hier bent op Aarde, dat je een gevoel hebt dat je er werkelijk aan doet, dat jij belangrijk bent in wat jij bijdraagt aan de maatschappij. Wees geen patient, kies om te leren, te blijven leren wat diep in jou leeft!

 

Zorgverzekering...: verbaasd volg ik elke x de berichten over de Zorg. De kosten worden enorm, eigen risico niet meer op te hoesten, alsof de aandacht enkel gericht wordt om de zorg zoals we gewend zijn te behouden, we missen de kern. De zorg dient ervoor om mensen gezond te houden, dat is in ons land al heel lang niet het geval. Mensen die gezond zijn vallen buiten de boot, mensen die gezond willen worden gaan een zoektocht, maar veel zogenaamde hulpverleners behandelen de mens vanuit hun deskundigheid, niet vanuit hun hart naar de ander en zo houdt men slachtofferrollen, ziekten in stand. Ook ik betaal al jaren zorgpremie, en ook ik ervaar steeds meer dat ik betaal voor anderen en zelf er geen rechten op maak, kan maken, het eigen risico is te hoog. Mijn keuze, omdat ooit op mijn zoektocht ik koos voor zelfinvesteren in dat wat mijn lichaam en geest nodig heeft om te helen. We werden erop veroordeelt, want je bent gek als je zelf verantwoordelijkheid neemt voor belangrijke hulpmiddelen die je op dat moment nodig hebt. Ook bij de geboorte van mijn dochter werden we al geconfronteerd dat mensen steen en been klaagde over kosten die niet werden vergoed. Wij hebben alle kosten die zij nodig had zelf moeten betalen, geen zorg die dat vergoedde. Hoe verwend en afhankelijk zijn wij niet van ons zorgstelsel geworden, hoe goed hebben velen het gehad in hun onverantwoordelijkheid, want gezondheid was niet belangrijk, luxe was belangrijker, de buitenkant, de pracht en praal. De zorg moet de mens gezond houden. Zoals een auto elk jaar naar de garage gaat voor een APK zo moet er ook een vorm van APK voor de mensen zijn om te controleren hoe hun gezondheid is. Wordt men toch ziek dan dient de medici de kosten te betalen, immers hij wordt betaald om de mensen gezond te houden. Een zorgverzekering dient ook mensen die daadwerkelijk investeren in hun eigen gezondheid van lichaam en geest te belonen. Mensen die ongezond leven voelen daardoor hun eigen onverantwoordelijkheden die ze zelf nemen. Kijk eens om je heen hoe veel mensen veranderd zijn in hun lichaamsbouw, niet alleen enorm overgewicht maar ook goed lopen wordt steeds moeilijker door aantasting van de botten door ongezond voedsel, frisdranken, suikers en psychische benaderingen van gezondheidsproblemen. Onze dienstverleners zijn veelal gericht op het behandelen van de buitenkant van het lichaam, niet op de binnenkant, met gevolg dat de klacht terug komt of zich verspreid in het lichaam, de dienstverleners,behouden hun werk om mensen ziek en afhankelijk te houden. Praat niet recht wat krom is, en dat is wat mijn beeld naar buiten steeds meer ziet. De zorgverzekeringen, de hele zorg in zijn algemeen heeft al veel slachtoffers gemaakt. Een goede Zorg bestaat uit Liefde, oprechte Liefde en niet uit deskundigheid, niemand kan een diploma daarvoor aan een opleiding behalen, enkel daar kan leren voor deskundig zijn op een bepaald vakgebied. Wat ook heel zorgelijk en gevaarlijk is, is dat velen vooral, ondanks lichamelijke klachten psychisch worden behandeld, de energie naar het Hart wordt als ware afgesneden, de ziel opgesloten in het lichaam en het denken maakt overuren. Mensen die aan zelf_investeren doen staan in rechte lijn met een behandelaar die hun helpt, de energie stroomt, bijv. een arts kan zijn eigen werk doen en de persoon zijn stuk om te helen, samen gaan ze in elkaar op. Wie samen opgaat in eenheid Heelt, men vergeet de kennis, men vergeet alles wat hij weet en smelt samen. Voor mij is dat de nieuwe Zorg; geneesmiddelen van Licht". 

Sinterklaas...: ach een feest wat bij ons niet echt werd gevierd en de laatste jaren al helemaal niet. Altijd die druk om cadeautjes, het gevoel dat het hele feest niet meer werd gevierd zoals het ooit werd gevierd. Groot, duur, veel en altijd weer die ontevredenheid, vooral de laatste jaren. Vandaag voelt het heel anders, geef je energie aan hen die het verdienen, geef een blijk van aandacht liefde aan hen die het echt nodig hebben. Want vaak zien we alleen de afgunst, zij hebben meer meer, zij hebben dit en dat. De realiteit is dat ondanks of men meer of minder te besteden hebben, de eenzaamheid en verdeeldheid blijft. Een vorm van discriminatie onderling. Vandaag kwamen mooie mensen toevallig op mijn pad, mensen waar we vaak niet van willen zien hoeveel licht zij in zich meedragen en uitdragen, maar zich inhouden uit angst, uit het verleden. Kijk eens om je heen, je ziet je eigen naaste niet staan, je hebt een oordeel, je beschouwt hem als buitenstaander. Heeft zo iemand kansen, welnee, maar het is in en in triest hoe mensen een dikkere muur om zich heen trekken om zich te beschermen omdat het systeem hen als uitschot behandeld. Ja mensen, er zijn velen die ver onder het bijstandsniveau leven, die geen hulp krijgen, waar ambtenaren hun een verbod opleggen om niet meer te komen. Er zijn mensen die misschien nog veel vergoed krijgen van de zorg aan verpleging, aan attributen om het aangenamer te maken. De realiteit is schijnend, zoveel geld wordt verspild, maar de eenzaamheid, de onmacht en het steeds verder een gevangenis induwen is geen leven. Liefde is gewoon zijn, elkaar verstaan van hart tot hart en langzaam begint het weer te stromen. Zoveel gevallen die alleen maar een woord van liefde nodig hebben. Sinterklaas avond, wees eens stil, kijk diep in jezelf en kijk naar de ander. Wie weet wat een groot geschenk je aan jezelf en die ander geeft!

Een arm om me heen, een schouder om even uit te halen... het vertelde me genoeg; we leven in een tijd afzondering, gescheiden zijn. Men wil alleen horen wat het zelf wil horen, men ziet enkel wat men wil zien. Ons hele systeem  is verdeeldheid en toen werd het stil, heel stil. We hollen van therapeut naar therapeut, we volgen de ene na de andere gezondheidstip en velen blijven dat hun hele leven doen. Therapeut is iemand die ervoor heeft geleerd, hij behandelend de ander vanuit zijn kennis, niet vanuit het Hart en heeft het zelf moeilijk met zijn eigen leven, we willen niet voelen, niet zien, niet horen. Een arm om me heen, het is zolang geleden en toen werd het stil. Liefde vanuit het Hart naar het Hart is het belangrijkste medicijn voor Vrede in ons en onze Aarde. En een bijzonder moment was een gesprek, in emotie, in herkenning en stilte, waar woorden achterwege bleven. Kreeg ik zomaar die denkbeeldige arm om me heen, een schouder om even te mogen zijn en waar alle woorden, alle ellende die ons dagelijks bestaan onderhand regeren, waren verdwenen en liefde stroomde van hart tot hart. 

Laat ons de Harten openen, wie weet tref ook jij een Meester op je pad, want daar is een gebrek aan; oprecht Meesterschap, zij die hun leven transformeren door steeds meer hier en nu te zijn! 

Te_kortkomen...; elke dag word men overspoeld door tekortkomingen. Elke dag de onvrede van het gevoel dat het ons wordt ontnomen. Zelfs de krantenkoppen bij de supermarkt schreeuwen het je tegemoet en mijn maag draait een beetje ervan om. Het veleden herhaald zich in hoog tempo, we worden getest op ons vertrouwen, getest op het vertrouwen om nog meer los te laten. De vele mind_full trainingen hebben een rol gespeeld bij het versuffen van de hersenen en nu de volgende hype, cursus 'Klare taal'. We schieten in de lach en we roepen uit, we hebben onze zoveelste roeping misgelopen om te verdienen aan de ellende in stand houden van een menselijk brein. Zover ik terug kan herinneren heb ik me altijd tekort gedaan, ik heb de lessen geleerd die zich aandiende, ik ben genegeerd, uitgelachen en veel eenzaamheid gekend. Ik had moeite van jongs af aan met deze maatschappij waarin mensen elkaar zoveel pijn aandeden, waar liefde ontbrak en waar het materiele voorrang hadden. Ik heb geleerd dat ik mezelf tekort deed en die kwam hard binnen. Deze decembermaand kijk ik terug op het afgelopen jaar en nu kies ik ervoor om thuis te zijn, mijn lichaam rust te geven om te herstellen na periodes van intens lichamelijk loslaten. Dankbaar voor de lessen die ik heb getransformeerd en die me waardevolle momenten geven. Liefde is niet te koop, liefde moet men verdienen, moet men aan blijven werken. Er is moed voor nodig om door te gaan. Er is moed voor nodig om je eigen deur binnen te gaan en je eigen ruimte weer licht en warmte te geven. Tekortkomen is niet een tekort aan financiele middelen, het is de eeuwig zoektocht naar meer om meer om niet te voelen, het is de angst om los te laten al die zekerheden. Ik leef vandaag, morgen is er nog niet. Ik ben het gewoon even zat om elke keer geconfronteerd te worden met een zieke maatschappij, er is zoveel meer, in ons en wat in ons verborgen zit is ware Overvloed!

 

Er is een andere weg...: en je hoeft helemaal niet links of rechts af te slaan, blijf gewoon op de weg en volg je eigen voeten. Decembermaand heeft altijd een lading voor mij en deze dagen besloot ik het verleden definitief achter me te laten. De decembermaand is altijd een sfeer van hoe groot de geestelijke armoede is om ons heen, in onszelf. We willen graag Vrede, Licht, Liefde maar het ontbreekt vele aan moed om los te laten. Confronterend veel berichten, pijn in  mijn Hart, herinneringen die voorbij kwamen en de kwartjes vielen. Geestelijke armoede heerst, December bestaat uit cadeaus, eten, verplichte uitjes maar in een tijd dat illusies oplossen en niet langer meer hanteerbaar zijn probeert men hardnekkig vast te houden aan een schone schijn. Geestelijke armoede, de spiegels dik onder eeuwenoud stof en heb de moed om je eigen deur te openen, want al die verhalen, gebaseerd op nog meer angst te zaaien, zijn simpel op te lossen als je de Moed in je hebt om te kiezen voor een Leven in Licht, Liefde, Vrede. Decembermaand, de lichtjes in huis gaan aan, deze maand is voor mij. Misschien nog te dienstbaar geweest, nog teveel gezwegen omdat ik de ander zou kwetsen. Mensen hebben hun hun eigen weg te bewandelen, hun eigen lessen te leren. Ik koos voor de andere weg, een weg van innerlijke vrede, Liefde, spiegels doorbreken. Ik koos ooit om stap voor stap steeds meer in het Hier_en_Nu te zijn! Leer tevreden te zijn in het moment met jezelf!