Misschien gaf mijn moeder mij wel het grootste geschenk. Door niet gewild en geliefd te zijn, verliep mijn jeugd eenzaam. Ik was in eigen gezelschap en door de vele uitplaatsingen in mijn jonge jaren, miste ik veel van school. Ik moest het mezelf leren, van klokkijken, veters strikken tot een pen leren vasthouden. Ik voldeed niet aan het kind dat gevormd werd door kennis, door opleidingen en een geslaagd leven. Mijn droom om een opleiding te volgen viel aan diggelen, ik was aangenomen maar aan alle kanten wierpen muren zich op… weg toekomst, weg dromen om te voldoen aan de maatschappij. Ik bleef alleen, ontwikkelde mezelf. Kon een rebel zijn als ik voelde dat het niet pluis was. Voelde mij eenzaam, maar vooral eenzaam in gezelschap waar ik niet aan de taal kon deelnemen, laat staan de domme humor. Ik leerde te luisteren naar mijn hart, voelen doe je met je hart. Ik leerde niet blind te zijn en dat maakte mij een buitenstaander. Kennis, diploma's, luxe dingen vergaren was voor velen belangrijker, ingegoten door om te beginnen bij je opvoeding. Want je zult maar spreken vanuit je hart, je zult maar leven. Mijn moeder heeft mij misschien wel het grootste geschenk gegeven; mijn hart spreekt in gevoel!❤️