Een kind ziet een vogel maar langzaam wordt het kind het woord ' vogel' geleerd en de vogel verdwijnt enkel het woord vogel bestaat. Zoveel woorden en de inhoud ontbreekt, het heeft geen betekenis, iedereen maakt zijn eigen invulling omdat het de werkelijkheid niet kent. Woorden maken veel kapot, hoe kan men spreken over liefde als men niet eens weet wat liefde is, hoe kan men spreken over een mooie bloem, maar de bloem bestaat uit het woord niet uit het beleven. We moeten ons ontdoen van al die woorden, dan pas kan men weten, begrijpen, de inhoud van een woord. Woorden kunnen raken of breken... woorden kunnen gebruikt worden om te raken, maar dan wel in energie, in liefde, in woorden dat niet bestaat uit kennis, oh jee, dat spreekt elkaar tegen en dat was ook mijn bedoeling hiermee!

De mens kent geen bewustzijn, het volgt, het is een robot een machine. Het hoort enkel wat het wil horen en zien. Zoveel woorden en men kan niet eens luisteren, niet spreken, enkel schreeuwen. Leven is verantwoordelijkheid nemen, verantwoordelijkheid voor de lessen en eenmaal geleerd, verantwoordelijkheid te nemen om ze te leven. Onderdrukking van het individu, want een individu mag de mens niet zijn en zo wonderlijk, de mens is de enigste die zich onderscheid van een ander. In het dierenrijk is een hond een hond, een vogel een vogel en in de natuur is een eik een eik. Alleen de mens is verschillend. Lang geleden nam ik verantwoordelijkheid voor mijn leven, het leven van mijn geliefden en zeker mijn kind. Het vechten tegen het schoolsysteem, het opboksen tegen de hardheid van de maatschappij, we mochten namelijk niet onze weg zelf kiezen. We zwegen en misschien wel zwegen we tot op de dag van vandaag om lief gevonden te worden, om niet buiten te worden geplaatst. Het verleden herinner ik, het vindt nu dagelijks plaats, zichtbaar en wat een enorme chaos in het denken van velen... ik laat los, ik geef geen aandacht en verblijf rustig in mijn eigen huis, in mijn eigen licht!

Het lichtje ging zwakker branden, de fut eruit. Bravo, de zoveelste die wordt gaar gestoomd aan de normen en waarden van een zieke maatschappij. We mogen niet zus en we mogen niet zo, we mogen de ander niet te hard aanvallen, dat degene er een geweldige puinhoop van heeft gemaakt moeten we sussen, we moeten lief zijn voor elkaar. Weer een ander verkondigt hoe druk en goed ze wel niet zijn, de haren rijzen omhoog. Ja hoeveel leed wordt niet gecreeerd door het denken van de mens. We hebben met ouderen en met jongeren te maken, maar al die liefdadigheid acties vanuit het systeem draait de ene na de andere burn_out uit de goed geoliede machine. Een vorm van slavernij, steeds meer komen in de problemen en problemen doordat een ander onverantwoordelijk is voor het leven. Ik vraag me af ' wil men eigenlijk wel leven?' Een zieke maatschappij, waar het denken doordraait, waar we de zogenaamde zielige mensen moeten ontlasten en hun rugzak op eigen schouders moeten meetorsen en dan is het STOP... er is even geen oplossing, er is emotie en we zetten een stap terug. Naar binnen en als ik weer naar buiten treed, och wat mooi, stilzwijgend zijn we niet alleen en zelfs een lach kan er af, een mooi gesprek met een aanreiking en de last valt weer af. We hoeven niet alles te slikken, onze energie af te staan, iedereen moet zijn rugzak legen, hij heeft hem ook vol gedaan. Maar de chaos is enorm, angst, vechten en slachtofferrollen en ik denk; "Jump, SPRING, wat valt er nog te verliezen? En dan is het stil.

Gezien worden...: " mevr. bent u spiritueel?, " nee, antwoordde ik. Ik kijk tegenwoordig wel goed uit met al die termen en labels, " maar ik dacht echt dat u het was met wie ik heb gesproken". " Ja, dat was ik ook" en gelijk antwoordde ze; ' u had het juist' en ze ging verder. En weer een ander, ze behandelde de oudere als een oudje, niets oudje, wat hij kan dat moet hij gewoon doen en hij krijgt complimenten, zie hem stralen. Er is niets mis met oud zijn, behalve het accepteren dat het lichaam oud wordt, maar daar hebben we nu eenmaal geen pilletje voor. En dan vandaag een ander, ook zij behandeld hem als een oudje tot ze doorkrijgt hoe ik daar op reageer. Later sprak ze verbaasd uit hoe goed hij eruit zag, en hoe scherp hij nog is en over mij, ooit had ze twijfels maar nu het was al jaren stabiel en ik flapte eruit "doe ik toch nog iets goed".  Het wordt gezien, maar het kan enkel gezien worden als je jezelf steeds meer ziet. Ik cijferde mezelf weg, ik vond mezelf maar niets en toch ging ik mijn eigen weg en ik volg nog steeds mijn eigen weg. Zoals vandaag ik verdriet voel,diep in mijn hart, waar is de mensheid mee bezig, een ikke, ikke staat. We zijn allen verantwoordelijk, we kunnen het niet bij een ander neerleggen en ik wil het niet horen, niet zien, ik verblijf steeds meer in mijn eigen huis, mijn eigen bezigheden en dankbaar voor al dat moois wat op mijn pad komt. Dankbaar voor de herinneringen die boven komen, want in ons leven krijgen we zeker ook mooie momenten mee die we al te vaak vergeten, het heeft ons dingen geleerd, ontwikkeld en ook die zag ik, ik weet niet hoeveel kwartjes er gingen rinkelen, maar het waren er heel wat. Ik zie mezelf meer en ben dankbaar op het leven dat ik nu leid, dankbaar dat anderen het leven weer oppakken in deze tijd. Een voorbeeld voor anderen, geven zij het door!... 

Verborgen armoede...: iets willen we veranderen, de omgeving is te negatief, te stil, te uitgestorven. We stappen in de auto en beginnen gewoon te rijden en komen aan in de grote stad. De sfeer is vrolijk, we raken ontspannen, het voelt heel anders dan thuis. We spreken een jong stel, ze zijn dakloos. Hij mag wel s'avonds naar de opvang maar zijn vriendin niet, want zij is geen inwoonster van de stad. Dus maar zwerven. We naderen het centrum, overal tentjes met eten en wat ons opviel, overal vrolijke gezichten, mensen die glimlachen naar elkaar en geen dwanghekken met reglementen om het terrein heen. Allerlei nationaliteiten liepen gemengd door elkaar heen, er werd muziek gespeeld, er werd op straat gedanst en overal zagen we containers. Er was een markt georganiseerd, een jonge marktverkoper doet zijn verhaal en het eindigt dat hij niet naar de tandarts gaat, van die kosten kon hij handel inkopen. Doe even normaal en ik zeg gebiedend dat hij naar de tandarts gaat 1 x per jaar. Een ander jong meisje achter de balie verteld dat het eten in de kraampjes te duur is. Niet verwonderlijk, de jongeren verdienen vrijwel niets, het wordt een kwestie van tijd en dit soort gelegenheden zijn enkel voor de elite. Onze jongeren zijn niet dom, ze zijn wijs, ze hebben het door en ze weten dat ze niet verder zullen komen dan dit waar ze nu zijn. Toch, al die mooie mensen die ik sprak, ik zag het licht in hun ogen alsof er iets was, iets spontaan dat ze in hun verhaal herkenning kregen. Wij met zijn tweetjes hebben heerlijk genoten alleen al de vrolijkheid, de sfeer, het gaf ons energie!

Zwarte maan...: Er wordt veel geschreven over de zwarte maan, over een cyclus die eindigt, over angsten en een nieuwe tijd die aanbreekt. Ik voel me al jaren vertrouwd met zwarte maan, ooit heb ik er over geschreven als een channel, helaas ben ik hem kwijt. 15 jaar geleden begon een harde leerschool, we kwamen te wonen buitenaf om ons zogenaamde karma op te lossen. Mijn intuitie was sterk ontwikkeld, maar geaard totaal niet. Mijn onderbewuste sprak mijn eigen waarheid en die was juist en leidde me door de duisternis. In die tijd heb ik gechanneld, ik ben geen voorstander van het woord, het is meer je dat je bent afgestemd en verbonden voelt met het innerlijke. Alle periodes tot nu toe heb ik doorgekregen en de laatste was de periode waarin we nu allen verkeren. Ik voelde totaal geen angst, het was de realiteit, het einde van een grote leugen, van de vele illusies. Ik heb er eigenlijk nooit meer bij stilgestaan, mijn proces liep door tot het afgelopen jaar het elke x weer tot me kwam. Zwarte Maan is voor mij het onbewuste, intuitie, waarheid, het leid je, het is een sterke kracht maar ook een kracht, energie waar velen bang voor zijn. Misschien is de zwarte maan wel de grootste liefde voor al dat is. Nu 15 a 14 jaar later wordt inderdaad een cyclus afgesloten, definitief, de leugens opgelost, de waarheid aan het Licht. Geen voorspellingen meer enkel hier en nu zijn, meer niet en een toeschouwer zijn van alle rollen die uitgespeeld zijn. Zelfs labels als helderziendheid, Reiki, en al wat meer noem ik al jaren niet geaard zijn, meer een vorm van een sekte achtig gedrag, volgers. Ontwikkelen tot een individu, laag voor laag afpellen als een ui, want in ons zit een prachtige steen die geslepen wordt door het leven tot een schitterende diamant.

De ander was teleurgesteld, hij had verwachtingen, verlangens en had het artikel met zijn Hoofd gelezen, niet met zijn hart. Mooi voorbeeld hoe velen lezen, men geloofd in iets buiten zich, men heeft verwachtingen dat een ander het doet. Verwachtingen, verlangens heeft niets te maken met liefde, met waarheid. Het verwijdert ons van onszelf en we houden de illusie in stand. Een ander artikel kwam voorbij, hoe mensen met kennis een mooi verhaal presenteren met mensenkennis, de zelf ervaring ontbreekt. Hoeveel mooie woorden, hoeveel managementtaal en diploma's, het is kennis verspreiden vanuit Ego. Weg met al die kennis, het is een gevaar voor onze maatschappij. Weten_schap opgedaan uit zelfervaringen, dieper en dieper gaan in jezelf en steeds meer een normaal mens worden. Helaas een normaal mens wordt niet geaccepteerd, net als dat men gelukkig wil zijn maar eigenlijk ook niet wilt. De verantwoordelijkheid bij andere neerleggen, verwachtingen, verlangens... ach ik ben trots op de groei die ik heb gemaakt en niet alleen ik, maar ook anderen en die preken niet over kennis, die praten gewone, normale taal. Zelf_regie, ook zo'n mooi woord, men neemt de regie over zichzelf, 'ik bepaal', ik zus en zo' , lekker gemakkelijk want is niet meer dan gewoon veilig aan het oppervlakte te blijven dobberen dan de sprong te wagen. Er zal veel verdwijnen en dat is nodig, want men kan niet het nieuwe doorgang geven als we het oude maar blijven herhalen. En voor mijn gevoel gaat het nu snel, heel snel en er is tegenwerking, maar ditmaal zal de mens die echt wil, zijn Hart laten spreken, heel wat anders dan management_taal.