Stromen…;

Ooit moet ik machteloos hebben staan toe te kijken hoe een maatschappij ten onder ging. De wanhopige mensen die nog vastklampten aan wrakhout, bezittingen toe eigenden uit angst niet meer te bezitten. De ikke ikke mentaliteit ten koste van velen anderen. Dit beeld kwam mij voorbij, heb ik niet altijd machteloos toe staan kijken in dit leven hoe mensen met elkaar omgingen, elkaar behandelden. Als de nood aan de man was konden ze mij vinden om vervolgens zogenaamd bewust, verlicht hun wereldje weer oppakten. Nu ben ik moe, mijn lichaam kraakt van alle kanten, mijn geest registreert het verval van buiten… alleen ik doe niets meer, ik hoef niets meer, na al die jaren van inzet voor anderen zorg ik meer voor mezelf, luister naar mijn lichaam en opnieuw is mijn leven weer Ahum … een zooitje… het is altijd goed. Het komt zoals het komt, stroom mee en ga niet tegen de stroom in!