De meeste pijn is mij aangedaan door mensen, gewoon mensen, die drukker waren met hun welvaart, hun luxe en zekerheden. Zolang als ik mij herinner vielen mijn broer en ik buiten de boot. Verjaardagen, feestdagen, geen kaartje kwam, we waren alleen. We leden alletwee eronder dat we niets waren in een familie. Al jong kozen we ons eigen pad, hij de stad en ik het platteland waar mensen ons opvingen, waar we welkom waren. De geboorte van ons kind mochten we niet geluk vieren, ze was niet gewenst binnen de families. Ze groeide op binnen ons kleine gezinnetje. In huis was het veilig, maar de buitenwereld was hard. Het is niet niks als een jong kind bedreigd wordt, als oom agent met een pistool staat te zwaaien en als we weer ons huis verlieten om elders ons geluk op te bouwen. Mensen kicken op leed van anderen, veilig achter hun vitrage en strooien gemene fabels rond die niet waar zijn. Mensen laten kinderen lijden omdat ze zelf lijden, dan ook maar het kind een miserabel leven gunnen omdat ze het zelf niet hebben gehad. Kinderen leven niet in vrijheid, kinderen zijn weerloos en op steeds jongere leeftijd worden ze al meegesleurd het web van vernieling in en ja, velen zijn daar mede verantwoordelijk voor. Als je geboren wordt krijg je je familie erbij, maar ze zijn niet je bezit. Er zal altijd een kind ontsporen, ze zijn niet gewild omdat ze niet voldoen aan de normen en waarden van de maatschappij. Ze verkennen de wereld vol gevaar op zoek naar de waarheid. En voor veel kinderen wordt het moeilijk gemaakt, ze worden al gedrogeerd vanaf de geboorte en dat is wat onze maatschappij als wapen gebruikt. Laten we moediger zijn, we hebben niets te verliezen aan materie, aan voedsel. Laten we voelen, ieder voor zich, om onze kinderen te bevrijden uit het zieke, verstikkende web.