Vluchten, hoe vaak waren we niet gevlucht. Ons huis, ons sociaal leven achtergelaten door toedoen van systemen, van mensen, van ernstige vervuilingen. Altijd weer op de vlucht om elders een nieuw leven op te bouwen. Het vechten moe, de isolatie waar je in terecht komt, doodmoe en altijd ergens de positieve inslag dat het ons wel zal lukken om ergens een goed leven op te bouwen. Je leert wel hoe het leven in elkaar zit, je herkent de signalen die je al eerder hebt gezien. Je leert dat je op jezelf moet vertrouwen, je leert de verbanden te trekken en ook hoe mensen reageren om hun comfort en veiligheid te beschermen. Ik had een tijd geleden ook aangegeven, vluchten doe ik niet meer. Ik ga er doorheen, al zal het het laatste zijn wat ik zal doen. Zit vluchten niet in velen van ons, lamgeslagen door teleurgesteld te worden dat de waarheid niet getoond, niet geleefd mag worden. Hebben velen niet de oren gesloten om niet te horen ondanks vele waarschuwingen om hen wakker te schudden? Vluchten kan niet meer, we gaan er doorheen… angst zal overstegen worden en liefde zal overwinnen!