Het is zoals het is…; er valt niets meer te zeggen, niets voor vechten, munt van alle waanzin en vooral dat mensen willen behouden wat is en achter de schijn van een vorm van liefdadigheid proberen een tweedeling te maken. Er is niets vrolijks, iets wat je energie geeft… de wereld is doods, leeg. Het laatste wat door mij heen ging was het beeld van mijn vader. Zittend op zijn stoel met de koektrommel op schoot, de gordijnen waren steeds vaker gesloten. Hij begon de leegte om hem heen en vooral de leegte in hemzelf te accepteren, te omarmen en dat gevoel zit nu in mij, de leegte in mij omarmen. Ik schreef niet voor niets 'we gaan erdoorheen" maar dan zullen we ons moeten laten vallen, de diepte in, de enorme leegte aanschouwen. Er is geen berg te hoog, geen dal zo diep als ons innerlijke diepte, leegte. Laat los het bekende, er wacht een onbekende wat beter is dan de krankzinnigheid en tegenstrijdigheden die worden verteld.Al wat is, was er al, alleen mensen wilden niet horen, mensen bleven vluchten. Nu begint het door te dringen maar vlucht niet opnieuw. Spring de diepte in, accepteer de leegte. "Geen berg zo hoog en geen dal te diep als in de diepte, de innerlijke leegte. Vluchten is niets meer dan in het bekende te blijven, de dood. Leven is een leven in het onbekende!